Δείτε τα video
Νέα Σελεύκεια
Η Νέα Σελεύκεια είναι μια παραθαλάσσια κωμόπολη στο νομό Θεσπρωτίας, στην άλλοτε επαρχία Θυάμιδος. Βρίσκεται 1χλμ ΒΔ. της Ηγουμενίτσας. Σύμφωνα με την τελευταία διοικητική διαίρεση (Σχέδιο Καλλικράτης) αποτελεί έδρα τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας της Ηγουμενίτσας. Ο πληθυσμός της το 2011 αριθμούσε 2.535 κατοίκους.
Εκκλησιαστικά υπάγεται στη Μητρόπολη Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας. Η εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο θαυματουργό Άγιο για τους ντόπιους. Μεγάλη γιορτή πραγματοποιείται στο χωριό στη γιορτή του Αγίου με περιφορά της εικόνας από καβαλάρηδες.
Πολλές οικογένειες της σημερινής κωμόπολης είναι στη πλειοψηφία τους απόγονοι προσφύγων του 1922. Εγκαταστάθηκαν εκεί έπειτα από παραχώρηση των σχετικών εδαφών από τις αρχές. Κάποιοι από τους σημερινούς κατοίκους, γνωρίζουν και ομιλούν και την τουρκική γλώσσα.
Κατά τις δεκαετίες του 60, ΄70 ακόμα και ΄80, μεγάλο μέρος του πληθυσμού του χωριού, ακολουθώντας τη "μοίρα" της Ηπείρου, μετανάστευσε στη Γερμανία. Σήμερα η Νέα Σελεύκεια αποτελεί μέρος του πολεοδομικού συγκροτήματος της Ηγουμενίτσας ως η 7η πολεοδομική ενότητα του πολεοδομικού σχεδίου της πόλης.
Αγροτικός Ρωμαϊκός οικισμός με το όνομα "Τρουμπέ" υπήρχε στη Νέα Σελεύκεια Ηγουμενίτσας!
Δομημένος Ρωμαϊκός οικισμός με το όνομα «Τρουμπέ» υπήρχε στην περιοχή της Νέας Σελεύκειας Θεσπρωτίας. Κατά την. εκσκαφή θεμελίων για την ανέγερση οικοδομής εντοπίστηκε και ανασκάφηκε τμήμα Ρωμαϊκής αγροικίας και παιδική ακτέριστη ταφή κάτω από το δάπεδο της οικίας. Μάλιστα ανακαλύφτηκε χάλκινο νόμισμα Δυρραχίου του 3ου έως 1ου αιώνα π.Χ., που αποκάλυψε τη χρήση του χώρου. Η περιοχή αυτή, προκάλεσε το ενδιαφέρον των Ρωμαίων για δημιουργία οικισμού, λόγω του πλούσιου βοσκότοπου που επικρατούσε. Αυτό το γεγονός δείχνει ότι ο κόλπος της Ηγουμενίτσας έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ύστερη αρχαιότητα ως καταφύγιο πλοίων πολεμιστών και από άλλες χώρες. Με τον αγροτικό αυτό εποικισμό, ο οποίος πιθανόν είναι προγενέστερος της ίδρυσης της Νικόπολης, επιταχύνεται η διάλυση της παραδοσιακής κοινωνικής δομής της Θεσπρωτίας. Οι άποικοι εξασφάλιζαν μεγάλες εκτάσεις, που προηγουμένως ήταν αφιερωμένες σε καλλιέργεια ειδών πρώτης ανάγκης και επιδίδονται σε εκτεταμένη κτηνοτροφία. Η μεταποίηση των προϊόντων γίνεται επί τόπου και κατόπιν προωθούνται στις αγορές της Ιταλίας
Ο Σύλλογος Νέας Σελεύκειας συμπληρώνει φέτος 34 χρόνια ενεργής δράσης. Ιδρύθηκε την 07η Σεπτεμβρίου 1981 με το μεράκι των Μικρασιατών Προσφύγων οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην Νέα Σελεύκεια κατά τα έτος 1922-23. Ο Σύλλογος έχει ως σκοπό την αναβίωση των εθίμων του χωριού της Νέας Σελεύκειας που βρίσκεται στο B. Δ ορεινό και συνάμα παραθαλάσσιο τμήμα του Νομού Θεσπρωτίας του Δήμου Ηγουμενίτσας.
Το χορευτικό τμήμα είναι το πρώτο τμήμα που δημιουργήθηκε μετά τη σύσταση του Συλλόγου. Με το τμήμα αυτό ο Σύλλογος επεδίωξε κατ' αρχήν τη διάσωση και διάδοση των παραδοσιακών χορών της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Όμως πολύ σύντομα με τη διάθεση και την έφεση των χορευτών στο χορό , αλλά και την εμπειρία και το μεράκι όλων, επεκτάθηκε στην εκμάθηση χορών από όλη την Ελλάδα, που ξεκινούν από τον Πόντο και τη Θράκη και φτάνουν στα νησιά τη Κρήτη και την Ήπειρο.
Τα τμήματα χορού μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιήσει διάφορες εκδηλώσεις, σε συνεργασία με τη Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλους Πολιτιστικούς φορείς.
Σήμερα στον Σύλλογό μας λειτουργούν 3 χορευτικά τμήματα, που πλαισιώνονται από 40 περίπου χορευτές ηλικίας 4-50 χρόνων.
Τους παραδοσιακούς χορούς διδάσκει η Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής Δέσποινα Καραπιπέρη
Το χορευτικό τμήμα συμμετέχει κάθε χρόνο στις εκδηλώσεις, που πραγματοποιεί η Τοπική αυτοδιοίκηση και οι άλλοι φορείς της πόλης, καθώς και στις ετήσιες εκδηλώσεις του Συλλόγου της Νέας Σελεύκειας. Επίσης πραγματοποιεί ετήσια εκδήλωση όπου παρουσιάζονται όλα τα τμήματα (μικροί - μεγάλοι).
Ο Σύλλογος έχει την θέληση και την ευχαρίστηση να συμμετάσχει σε λαογραφικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις διαφόρων φορέων και συλλόγων αρκεί να λάβει την αντίστοιχη πρόσκληση στα πλαίσια της ανταποδοτικής φιλοξενίας και μη.
Τα τελευταία 5 χρόνια διενεργεί μαθήματα Η/Υ σε παιδιά και νέους από 5 έως 14 ετών στο ίδιο το κτίριο του Πολιτιστικού Συλλόγου τα οποία αποτελούνται από 2 τμήματα 20 ατόμων το κάθε ένα.
Στο κτίριο του Συλλόγου διεκπεραιώνονται επίσης από το 2006 3 φορές/ χρόνο διαδικασίες αιμοδοσίας για τις έκτακτες ανάγκες του χωριού.
Η πόλη Της Ηγουμενίτσας
Η Ηγουμενίτσα κατά την αρχαιότητα
Κατά την εποχή του χαλκού η Ήπειρος αποτέλεσε την κοιτίδα των περισσότερων ελληνικών φύλων. Η περιοχή μελέτης ανήκε στο φύλο των Θεσπρωτών. Ο Όμηρος αναφέρει τη μετάβαση του Οδυσσέα στη Θεσπρωτία, ο οποίος φιλοξενήθηκε από τον βασιλιά Φείδωνα και πήγε στο μαντείο της Δωδώνης να πάρει χρησμό. Κατά την παράδοση το νησάκι Πρασούδι στον κόλπο της Ηγουμενίτσας ήταν ο βράχος που έριξε ο Κύκλωπας Πολύφημος στον Οδυσσέα.
Κατά τους ιστορικούς χρόνους οι Κερκυραίοι δημιούργησαν αποικίες στην Τορώνη (Λυγιά Ηγουμενίτσας) και τον Βουθρωτό, από όπου έκαναν επιδρομές στην ενδοχώρα και άρπαζαν δούλους. Επίσης προμηθευόταν, όπως και οι νοτιοελληνικές πόλεις, γαλακτοκομικά προϊόντα, δέρματα, μαλλί και ξυλεία. Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο οι Θεσπρωτοί και οι άλλοι Ηπειρώτες συμμάχησαν με τους Πελοποννήσιους κατά των Αθηναίων και των Κερκυραίων. Το 433 π.χ. έγινε η περίφημη ναυμαχία των Συβότων μεταξύ Κορινθίων και Κερκυραίων, κατά την οποία και οι δύο αντιμαχόμενοι θεώρησαν ότι νίκησαν και έστησαν τρόπαιο. Κατά νεότερη έρευνα, τα Σύβοτα της αρχαιότητας ήταν τα νησάκια της Λυγιάς Ηγουμενίτσας, τα οποία καλύφθηκαν αργότερα από τις προσχώσεις του Θύαμι ποταμού.
Γύρω στο 350 π.χ. χτίστηκαν οι πρώτες οχυρωμένες ακροπόλεις και τα χωριά άρχισαν να συνενώνονται σε πόλεις. Για μερικές δεκαετίες η Ελέα υπήρξε η πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας και έδρα του Κοινού των Θεσπρωτών. Στη συνέχεια και μετά την κατάκτηση της Ν. Κεστρίνης από τους Θεσπρωτούς καθιερώθηκε ως πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας η Τιτάνη ή Γιτάνη (σημ. Γκούμανη) στο όριο της περιοχής μελέτης, με πληθυσμό περίπου 6.000 κατοίκων. Η Τορώνη επίσης (Κερκυραϊκή Περαία) είχε πληθυσμό 6.000 κατοίκους. Στη συνέχεια την πρωτοβουλία στην Ήπειρο ανέλαβε ο βασιλικός οίκος των Μολοσσών και οι φυλές της νότιας Ηπείρου ενώθηκαν σε συμμαχία που ονομαζόταν Ηπειρωτική Συμμαχία ή "συμμαχία των Απειρωτάν". Οι δυνατότητες της συμμαχίας υλοποιήθηκαν από τον Πύρρο που βασίλευσε από το 297 μέχρι το 272 π.χ. και εισέβαλε στην Ιταλία.
Βυζαντινοί χρόνοι - Τουρκοκρατία
Κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους η Θεσπρωτία υπέφερε από τις βαρβαρικές επιδρομές των Γότθων, Βανδάλων, Αβάρων, Βουλγάρων και Σλάβων. Ορισμένοι από τους τελευταίους εγκαταστάθηκαν σε εδάφη της Θεσπρωτίας και αργότερα, είτε εκδιώχθηκαν, είτε αφομοιώθηκαν και εκχριστιανίσθηκαν. Μετά τη νίκη του Βασιλείου Β' Βουλγαροκτόνου (956-1025 μ.χ.) επί των Βουλγάρων και την εκδίωξή τους, στην Ήπειρο εγκαταστάθηκαν άποικοι από άλλα μέρη της αυτοκρατορίας με σκοπό την ενίσχυση του ελληνικού στοιχείου. Έτσι βρήκε πρόσφορο έδαφος στην Ήπειρο ο Μιχαήλ Άγγελος Κομνηνός και ίδρυσε το Δεσποτάτο της Ηπείρου μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους (1204). Τα παράλια της Θεσπρωτίας είχαν δοθεί στους Ενετούς και για ένα διάστημα ο Μιχαήλ Άγγελος αναγνώρισε την ψιλή κυριότητα τους σε αυτά. Σύντομα όμως τους εκδίωξε και κατέλαβε την Κέρκυρα. Την περίοδο του δεσποτάτου η βυζαντινή τέχνη τελειοποιήθηκε και κτίσθηκαν περίτεχνες εκκλησιές και μοναστήρια.
Το 1294 ο Δεσπότης της Ηπείρου Νικηφόρος (1271-1296) έδωσε τμήμα της Θεσπρωτίας (Βουθρωτό, Ηγουμενίτσα, Σύβοτα) ως προίκα στη θυγατέρα του Θαμάρ για το γάμο της με τον Πρίγκιπα Φίλιππο Ανδεγαυό του Τάραντα. Εκατό χρόνια αργότερα οι Ενετοί κατέλαβαν τα παράλια της Θεσπρωτίας δημιουργώντας βάσεις στη Σαγιάδα, το Φανάρι και την Πάργα. Από τότε και για πολλούς αιώνες τα παράκτια φρούρια της Θεσπρωτίας παρέμειναν τα προκεχωρημένα φυλάκια των Ενετών στην Ηπειρωτική Ελλάδα και δυτική πύλη της χώρας.
Στο στρατό του Δεσποτάτου υπηρετούσαν και Αλβανοί από τη Νότια Αλβανία, η οποία είχε περιέλθει στο Δεσποτάτο. Ορισμένοι από αυτούς άρχισαν να εγκαθίστανται στην Ήπειρο σε ανταμοιβή των υπηρεσιών τους και συνέτειναν στην διάδοση της αλβανικής γλώσσας σε ορισμένες περιοχές.
Η Θεσπρωτία, λόγω των ενετικών φρουρίων, αντιστάθηκε στους Τούρκους, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ήπειρο και γι' αυτό οδηγήθηκε κατά ένα μέρος στον βίαιο εξισλαμισμό. Και στη συνέχεια στον εξαλβανισμό λόγω της σημαντικής θέσης των Αλβανών στο σύστημα της Οθωμανικής κυριαρχίας. Από το 1452 οπότε εισέβαλε στη Θεσπρωτία ο Μεχμέτ Χατζή μπέης, έχουμε συνεχείς συγκρούσεις Τούρκων και Ενετών (μαζί με Κερκυραίους και Χειμαρριώτες) στα παράλια της Θεσπρωτίας. Σε μια από αυτές, το 1685, ο Μοροζίνι ανατίναξε το κάστρο της Ηγουμενίτσας, αφού προηγουμένως μετέφερε τα 12 κανόνια του στην Κέρκυρα. Το λιμάνι της Ηγουμενίτσας χρησιμοποιήθηκε κατά την Τουρκοκρατία -μετά πιθανότατα από εκβάθυνση της εισόδου του- ως αγκυροβόλιο του τουρκικού στόλου. Στα μέσα του 16ου αιώνα, ανυπότακτοι κάτοικοι της Θεσπρωτίας και της Χειμάρρας, βρήκαν καταφύγιο στα βουνά του Σουλίου, όπου ίδρυσαν το Τετραχώρι και ζούσαν ανεξάρτητοι.
Τα παράλια της Θεσπρωτίας και της Πρέβεζας κατεχόταν από τους Ενετούς μετά το 1718, μέχρι την κατάλυση της Ενετικής Δημοκρατίας το 1797, οπότε περιήλθαν στους Γάλλους. Το 1798 ο Αλή Πασάς, αφού νίκησε τους Γάλλους, κατέλαβε το Βουθρωτό, την Ηγουμενίτσα, την Πρέβεζα και τη Βόνιτσα. Αργότερα του δόθηκε και η Πάργα από τους Άγγλους.
Νεότερη ιστορία
Μέχρι την απελευθέρωση της Θεσπρωτίας (1913), η Ηγουμενίτσα ήταν ένα μικρό χωριό που στην απογραφή που έγινε εκείνη τη χρονιά, αριθμούσε 292 κατοίκους και έφερε το όνομα Γράβα. Υπήχθη στην Υποδιοίκηση "Φιλιατών και Γουμενίτσης" του νομού Ιωαννίνων. Μεγαλύτερα χωριά ήταν το Γραικοχώρι με 1.163 κατοίκους, η Σούβλαση (Αγ. Βλάσης) με 1.012 κατοίκους, το Καστρί με 978 κατοίκους (Πίνακας Α.2.1.1). Το κύριο λιμάνι της Θεσπρωτίας το οποίο εξυπηρετούσε και τα Γιάννενα ήταν η Σαγιάδα (844 κατοίκους). Ο πληθυσμός της περιοχής του σημερινού Δήμου Ηγουμενίτσας ανερχόταν σε 4.925 κατοίκους. Η Ηγουμενίτσα εμφανίζεται ως ξεχωριστή Κοινότητα με 649 κατοίκους και οικισμούς, την Ηγουμενίτσα (278 κατοίκους), την Γράβα (347 κατοίκους) και το Λιμάνι (24 κατοίκους). Στην απογραφή του 1928 η Κοινότητα Ηγουμενίτσας είχε 564 κατοίκους και ο σημερινός Δήμος 5.340 κατοίκους. Η περιοχή υπαγόταν στην Επαρχία Θυάμιδος με έδρα τις Φιλιάτες. Εκείνη την περίοδο ιδρύθηκε και η Κοινότητα Νέας Σελεύκειας (783 κατοίκους) από πρόσφυγες που ήλθαν από την Σελεύκεια της Μικράς Ασίας.
Στη συνέχεια χωρίσθηκε ο Νομός Θεσπρωτίας από το Νομό Ιωαννίνων (1936) και ορίσθηκε έδρα του η Ηγουμενίτσα η οποία προήχθη σε Δήμο, με 1.353 κατοίκους κατά την απογραφή του 1940.
Στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η περιοχή υπέφερε από τα στρατεύματα κατοχής τα οποία κατέστρεψαν εντελώς την Ηγουμενίτσα. Ο πληθυσμός της το 1951 ανερχόταν σε 2.386 κατοίκους και του σημερινού Δήμου Ηγουμενίτσας σε 6.919 κατοίκους. Εκείνη την περίοδο κτίσθηκαν και οι λεγόμενες "πολυκατοικίες των δημοσίων υπαλλήλων", διόροφα και τριόροφα οικήματα, μερικά από τα οποία σώζονται ακόμα δίπλα στο λιμάνι των ακτοπλοϊκών για Κέρκυρα.
Στο επόμενο διάστημα η ανάπτυξη της Ηγουμενίτσας και του λιμανιού της ήταν συνεχής, ιδίως από τις αρχές της δεκαετίας του 60, οπότε εκβαθύνθηκε το λιμάνι και δημιουργήθηκε η πορθμιακή γραμμή Ηγουμενίτσας-Κέρκυρας και η ακτοπλοϊκή γραμμή (ferry-boat) Ιταλίας-Ηγουμενίτσας-Πάτρας. Ο πληθυσμός της διπλασιάστηκε μεταξύ 1951 και 1971, ενώ σήμερα έχει ενσωματώσει τους οικισμούς Λαδοχωρίου, Γραικοχωρίου, Αμπελιών και επεκτείνεται προς Ν. Σελεύκεια και Μαυρούδι. Αυτή η γρήγορη επέκταση και ανάπτυξη πρέπει να οργανωθεί και να εξορθολογισθεί ώστε να γίνει μια πόλη βιώσιμη, λειτουργική, φιλική προς τους κατοίκους της και σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον και να φέρει επάξια τον τίτλο της "δυτικής πύλης της χώρας".
Elaine Gregory: Από τη Νέα Σελεύκεια Θεσπρωτίας στην κορυφή της Αμερικής
Η ωραία Ελένη του Miami Beach αποτελεί άλλη μια περίπτωση λαμπρού νιάτου με ελληνικό αίμα και ταμπεραμέντο που μας βγάζει ασπροπρόσωπους εκεί στα ξένα. Γιατί μπορεί να μην έχει γεννηθεί σε ελληνικό έδαφος, αλλά τιμά βαθιά τις ρίζες της, τις οποίες μνημονεύει σε κάθε ευκαιρία. «Οι γονείς μου είναι από την Ήπειρο. Ως παιδί πέρασα όλα τα καλοκαίρια μου στο χωριό μας, τη Νέα Σελεύκεια, που βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα» λέει.
Ως ένα από τα πιο «δυνατά χαρτιά» του διάσημου πρακτορείου μοντέλων Wilhelmina, εκπροσωπεί το απόλυτο πρότυπο ελληνικής ομορφιάς. Οι σπουδαίες αναλογίες της αποτελούν ένα δώρο δοσμένο απλόχερα από τη φύση και τα γονίδιά της. «Ως μοντέλο καλλιεργώ συνειδητά ένα φυσικό και υγιές προφίλ. Ο τρόπος ζωής μου βασίζεται στην υγιεινή διατροφή και στην άσκηση» δηλώνει συμπληρώνοντας: «Όλα πάνω μου είναι φυσικά. Καμία προσθετική, κανένα εμφύτευμα, κανένα τεχνητό μαύρισμα, ούτε καν τεχνητά νύχια. Η φυσική ομορφιά είναι το πρότυπο που θέλω να περάσω τόσο στα νέα κορίτσια όσο και στις γυναίκες και, πιστέψτε με, ως τάση είναι αρκετά σπάνια στις μέρες μας».
Η Ελένη τον τελευταίο καιρό κατοικεί στο Μiami Beach και ως κλασικό κορίτσι της παραλίας σε κάθε ευκαιρία βάζει το μαγιό της και κατεβαίνει στη θάλασσα για να «ρουφήξει» ήλιο - κλασική Ελληνίδα.
Πάνω απ' όλα, όμως, πολυπράγμων, αφού το μόντελινγκ δεν είναι η μοναδική της ενασχόληση. Η Ελληνοαμερικανίδα έχει δύο Bachelor στο fashion merchandising και στο retail marketing, πράγμα που σημαίνει πως μελλοντικά θα μπορούσε να γίνει μια επιχειρηματίας στο χώρο της μόδας.
Ωστόσο, το πάθος της παραμένει άλλο. «Ξεκίνησα να χορεύω από τότε που ήμουν 3 ετών. Στα 5 μου συμμετείχα ήδη σε διαγωνισμούς. Ήμουν πολύ καλή. Στα 15 μου άρχισα να κάνω χορογραφίες και να σχεδιάζω χορευτικά κοστούμια. Σπούδασα μπαλέτο, τζαζ, tap, hip-hop και κλακέτες, στις οποίες έχω αδυναμία!».
Ως ένα από τα πιο «δυνατά χαρτιά» του διάσημου πρακτορείου μοντέλων Wilhelmina, εκπροσωπεί το απόλυτο πρότυπο ελληνικής ομορφιάς. Οι σπουδαίες αναλογίες της αποτελούν ένα δώρο δοσμένο απλόχερα από τη φύση και τα γονίδιά της. «Ως μοντέλο καλλιεργώ συνειδητά ένα φυσικό και υγιές προφίλ. Ο τρόπος ζωής μου βασίζεται στην υγιεινή διατροφή και στην άσκηση» δηλώνει συμπληρώνοντας: «Όλα πάνω μου είναι φυσικά. Καμία προσθετική, κανένα εμφύτευμα, κανένα τεχνητό μαύρισμα, ούτε καν τεχνητά νύχια. Η φυσική ομορφιά είναι το πρότυπο που θέλω να περάσω τόσο στα νέα κορίτσια όσο και στις γυναίκες και, πιστέψτε με, ως τάση είναι αρκετά σπάνια στις μέρες μας».
Ωστόσο, το πάθος της παραμένει άλλο. «Ξεκίνησα να χορεύω από τότε που ήμουν 3 ετών. Στα 5 μου συμμετείχα ήδη σε διαγωνισμούς. Ήμουν πολύ καλή. Στα 15 μου άρχισα να κάνω χορογραφίες και να σχεδιάζω χορευτικά κοστούμια. Σπούδασα μπαλέτο, τζαζ, tap, hip-hop και κλακέτες, στις οποίες έχω αδυναμία!».
Ο χορός, όμως, δεν είναι η μόνη δραστηριότητα με την οποία εκτονωνόταν. Ως το μοναδικό κορίτσι στην οικογένεια, ανάμεσα σε δύο γιους, έμαθε τα μυστικά της μπάλας από μικρή, ενώ, όπως λέει, δε σταμάτησε ποτέ να παίζει με την μπάλα και να χορεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου