''Η λέξη πρόοδος, στο στόμα της μητέρας μου, ηχούσε πολύ φάλτσα'', του Matei Visniec, σε σκηνοθεσία του Ηπειρώτη Νίκου Γκεσούλη στο Θέατρο ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ, Καπνοκοπτηρίου 8 και Στουρνάρη, Ομόνοια, από 27 Οκτωβρίου 2014 μέχρι 13 Ιανουαρίου 2015

''Η λέξη πρόοδος, στο στόμα της μητέρας μου, ηχούσε πολύ φάλτσα'', του Matei Visniec, σε σκηνοθεσία του Ηπειρώτη Νίκου Γκεσούλη στο Θέατρο ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ, Καπνοκοπτηρίου 8 και  Στουρνάρη, Ομόνοια, από 27 Οκτωβρίου 2014  μέχρι 13 Ιανουαρίου 2015 
ΧΡΟΝΟΣ: Σήμερα, αύριο; Αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος!
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ: Ο γιος, ο Βίκμπο, στρατιώτης, νεκρός. Η κόρη, η Ίντα, πόρνη, στην Ιταλία. Ο Πατέρας και η Μητέρα, πρόσφυγες μετά τον εμφύλιο σε μια διαλυμένη χώρα σκάβουν στο δάσος να βρουν το σώμα του γιου τους. Οι παλιοί γείτονες κρύβουν μυστικά και ο Νέος Γείτονας εμπορεύεται οστά...

“Η Λέξη Πρόοδος…” του Ματέι Βισνιέκ βραβεύτηκε το 2009 στο Φεστιβάλ της Αβινιόν.

 Μετάφραση: Έρση Βασιλικιώτη

Σκηνοθεσία: Νίκος Γκεσούλης
Μουσική: Dasho Kurti
Σκηνικά / Κοστούμια: Σπύρος Κωτσόπουλος
Σκηνογραφική Επιμέλεια: Γιάννης Κρανάς
Κινησιολογία: Ναταλία Στυλιανού
Φωτισμοί: Δημήτρης Τσιούμας
Φωτογραφίες: Alex Kat
Οργάνωση Παραγωγής: Έως-art
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Γιώργος Μελισάρης
Μαίρη Χήναρη
Θοδωρής Προκοπίου
Ναταλία Στυλιανού
Λεωνίδας Αργυρόπουλος
Γωγώ Βογάσαρη
Σάκης Σιούτης
Χριστίνα Σιώμου
Δημήτρης Κακαβούλας
Νίκος Γκεσούλης
Παραστάσεις : Από 27 Οκτωβρίου 2014 - 13 Ιανουαρίου 2015
Από το πρόγραμμα της παράστασης
Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα είναι ένα έργο πραγματικά γοητευτικό, που καταφέρνει να συμπυκνώσει την τραγωδία των Βαλκανίων σε μερικές σελίδες. Μια τραγωδία που θα μπορούσε να τοποθετηθεί οπουδήποτε, σε κάθε μέρος του κόσμου όπου όλα τα όπλα, για διάφορες αιτίες, δεν σταματούν ποτέ. Η φρίκη με αρκετές δόσεις χιούμορ. Ένα χιούμορ ουσιαστικό και καταλυτικό, που αναδεικνύει τον παραλογισμό των αιτιών που προκαλούν τη φρίκη.
Είναι γελοίος ο μικροκομπιναδόρος που ξεκινάει να πουλάει ανταλλακτικά αυτοκινήτων εκμεταλλευόμενος τις περιστάσεις, και καταλήγει να εμπορεύεται οστά νεκρών. Γελοίος όσο και επικίνδυνος, φυσικά. Είναι μια πρακτική που έτσι κι αλλιώς, με την ανακήρυξη πλέον του κέρδους σε παγκόσμια θρησκεία, έχει εφαρμογές, πέρα από τα Βαλκάνια και τις συγκεκριμένες συγκυρίες, όπου γης, εκεί όπου βασιλεύει η εμπορευματοποίηση των πάντων. Η επισήμανση της γελοιότητας βοηθάει στην καταπολέμηση του φόβου απέναντι στην οικονομική ισχύ. Κι εδώ θεωρώ πως βρίσκεται η μεγάλη μαστοριά του Ρουμάνου συγγραφέα.
Τολμάει, πάνω στο αρχέτυπο της τραγωδίας των άταφων νεκρών, να δώσει τη διάσταση του γελοίου, στο πρόσωπο του ανερχόμενου Νέου γείτονα ή στις απίθανες θεωρίες της Τραβεστί περί κομμουνισμού, ή στη φοβερή φράση της Πατρόνας που εκμεταλλεύεται άγρια γυναίκες από τις πρώην ανατολικές χώρες και τις εκδίδει στους πάντες: «Εδώ είναι Ευρώπη! Δεν είμαστε ρατσιστές εδώ!».
Με άξονα το ρεαλιστικά τραγικό στοιχείο της αναζήτησης του νεκρού γιου από τους γονείς του, ο συγγραφέας μπαινοβγαίνει με άνεση από τα φανταστικό στο παράλογο, από τη συμβολική σηματοδότηση σε οικείς στιγμές της καθημερινότητας. Τα πρόσωπα του δράματος, η Μάνα και ο Πατέρας που ψάχνουν το νεκρό παιδί τους για να το θάψουν, ζουν και κινούνται μέσα σε μια δίνη ετερόκλητων στοιχείων, που τελικά ενδυναμώνουν το μέγεθος της τραγωδίας. Η ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτά τα στοιχεία, ήταν ο δυσκολότερος στόχος που θέσαμε όλοι μας για την πραγμάτωση αυτής της παράστασης.

Ο Matei Vişniec Γεννήθηκε στη Ρουμανία το 1956. Σπούδασε Ιστορία και Φιλοσοφία στο Βουκουρέστι, αλλά από πολύ νέος αναζήτησε στη λογοτεχνία έναν χώρο ελευθερίας.

Δείτε το video.

http://youtu.be/JrTASB4k5Hk?list=UUL604Tfjq-icq9_mDg0Gvsg