Μια οφειλόμενη απάντηση*
Σκέφτηκα να μην απαντήσω στα γνωστά εθνικά/εθνικόφρονα επιχειρήματα του κ. καθηγητή. Οφείλω, όμως, χάριν της αλήθειας να απαντήσω.
Η Πρέβεζα, πέρασμα-κόμβος Ανατολής και Δύσης, κατακτήθηκε, αλλά και κατοικήθηκε, από πολλές εθνότητες και μειονότητες. Οι κάτοικοι, Έλληνες και μη, χριστιανοί και μη, συμβίωσαν σε γενικές γραμμές αρμόνικα. Αισθάνονταν πάνω απ' όλα Πρεβεζάνοι. Άλλο οι ορδές των κατακτητών κι άλλο οι κάτοικοι, που έζησαν πεντακόσια και πάνω χρόνια μαζί.
Ξαναγυρίζοντας στο θέμα μας: Ή δεν καταλάβατε το πνεύμα όσων έγραψα ή -δυσκολεύομαι να το πιστέψω- με κακόπιστο τρόπο προσπαθείτε να τα διαστρεβλώσετε. Υποστηρίζω πως η ανάδειξη του πολιτισμού και τα μνημεία των διαφόρων κοινοτήτων που έζησαν στην Πρέβεζα κι αλλού πρέπει να αποτελούν σημεία αλληλοκατανόησης και ειρηνικής συνύπαρξης των λαών. Πρέπει να εναντιώνονται σε κάθε είδους εθνικισμό, είτε ελληνικό, είτε αλβανικό, είτε τούρκικο. Ο "εθνιστής", ο πατριώτης δηλαδή, όχι ο εθνικιστής-ρατσιστής, είναι και διεθνιστής, και τανάπαλιν.
Στην Εσπερία οι πόλεις προσπαθούν να αναδείξουν την διαπολιτισμική τους ιστορία. Αναδεικνύουν με υπερηφάνεια τα μνημεία από διάφορες θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες που έζησαν στις πόλεις τους. Εμείς στην Πρέβεζα τα καταστρέφουμε, όπως τη συναγωγή, ή τα αφήνουμε στη λήθη, όπως το τζαμί και τα βενετικά κάστρα. Οι Γαλλο-γερμανοί έχουν εκατόμβες θυμάτων στους συνεχείς πόλεμους μεταξύ τους, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει σήμερα να οδηγούν μαζί την Ευρώπη. Το "περίφημο", λοιπόν, μνημείο του Σουηδού γλύπτη, που δεν είναι και ιδιαίτερα καλαίσθητο, δεν νομίζω ότι υπηρετεί αυτόν το σκοπό και, κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να στέκει μπροστά στο Δημαρχείο. Δεν έχει σχέση με την απελευθέρωση της Πρέβεζας· αναφέρεται σε άλλη ιστορική περίοδο και, επιτέλους, ας μπει σ' ένα πρεβεζάνικο μουσείο.
Ο Θερσίτης
και κατά κόσμον Νίκος Λιβιεράτος
*στο άρθρο του Μιχαήλ Γ. Λουκά "Σχετικά με την επιχειρούμενη διαγραφή της ιστορικής μας μνήμης", που δημοσιεύθηκε στην "Τοπική Φωνή" της 22-11-2012 ως απάντηση στο άρθρο του Θερσίτη "Μερικές σκέψεις για τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Πρέβεζας", δημοσιευμένο στο "Φόρουμ" του Οκτωβρίου 2012
Σχόλιο περί ιστορικής μνήμης
Κάποιοι συνήθισαν να μένουν Βουλγαροκτόνου και Τουρκοφάγου γωνία -και το ευχαριστιούνται. Εγώ, απ' την άλλη, στην πατρίδα μου, την Πρέβεζα, θα χαιρόμουν να ζω γωνία Γιάννη Μόραλη και Αλή Ντίνο Μπέη, που να 'ταν κάπου εκεί, ανάμεσα στη Φραγκόκλησα και την Παναγία των Ξένων.
Σχετικά με την επιχειρούμενη διαγραφή της ιστορικής μας μνήμης.
(από «το Βιβλίο του Γέλιου και της Λήθης»)
Για πολλούς νεοέλληνες η αρχαία μας κληρονομιά είναι δυσβάστακτο άχθος. Προσπαθούν με κάθε τρόπο ν' απαλλαγούν από το βάρος 3.000 χρόνων Ιστορίας, αλλοιώνοντας και διαστρεβλώνοντας την ιστορική πραγματικότητα. Μπορεί η Ιστορία να μην ξαναγράφεται. Όμως πολλοί καιροφυλακτούν για να τη συκοφαντήσουν, τη λοιδωρήσουν, την αλλοιώσουν, την καπηλευθούν και την παραχαράξουν εξυπηρετώντας ποικίλους σκοπούς.Ταυτόχρονα, ένα όχι ευκαταφρόνητο τμήμα της ελληνικής ιστοριογραφίας εναρμονίζεται μ' ένα πνεύμα αναθεωρητισμού της ιστορικής πραγματικότητας, εξωραΐζοντας τον οθωμανικό δεσποτισμό και τα δεινά που υπέστησαν οι Έλληνες κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Η στάση αυτή εξ' αντικειμένου λειτουργεί νομιμοποιητικά στην εμφάνιση του νεοοθωμανισμού, που προωθείται από τα μεγάλα γεωπολιτικά σχέδια και συμφέροντα της Τουρκίας, των ΗΠΑ και της Αγγλίας.
Μόλις πρίν από πέντε χρόνια, το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού της κας Ρεπούση (κοινοβουλευτικό στέλεχος σήμερα της ΔΗΜ.ΑΡ.) διαστρέβλωνε την ιστορική πραγματικότητα και απειλούσε να μετατρέψει τα ελληνόπουλα σε απάτριδες διεθνιστές, σε απρόσωπες μονάδες χωρίς εθνική ταυτότητα και συνείδηση, με την ανοχή, δυστυχώς, της Υπουργού Παιδείας κας Μ. Γιαννάκου - Κούτσικου. Πολλές οι φωνές των επικριτών του βιβλίου, που πνίγηκαν, όμως, με τη βοήθεια της κρατικής αδιαφορίας, από τους κάθε είδους ψευτοδιανοούμενους - ψευτοπροοδευτικούς, που απεργάζονται συστηματικά, με πράξεις και με λόγια, την αποδόμηση της εθνικής μας κοινωνίας. Υπενθυμίζεται ότι το βιβλίο έδινε την εντύπωση ότι επί τουρκοκρατίας δεν υπήρχε σκλαβιά και κατακτητής, αφού οι Έλληνες διατηρούσαν τ' αγαθά τους και τις θρησκευτικές τους ελευθερίες. Η «Έξοδος» των ανθρώπινων φαντασμάτων του Μεσολογγίου μετονομάστηκε σε «κίνηση» των πολιορκημένων να βγουν από το «φρούριο»(!) του Μεσολογγίου. Αγνοήθηκαν οι Σουλιώτες και το Ζάλογγο, αλλά και οι μεγάλες ηρωικές μορφές που θυσιάσθηκαν για την πατρίδα τους. Οι χιλιάδες νεκροί της Σμύρνης οφείλονταν μάλλον στο συνωστισμό που επικράτησε και όχι στη βαρβαρότητα και στις σφαγές των Τούρκων. Το κυριότερο, όμως, ήταν το διάχυτο μήνυμά του, ότι η Ελληνική Επανάσταση δεν προήλθε από τους Έλληνες και από τον πόθο τους για ελευθερία, αλλά από εκείνους που έφεραν τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης.
Δεν πέρασαν τρία χρόνια και τη σκυτάλη παρέλαβε ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ, που προσπάθησε να μας πείσει , με αφηγητή τον κ. Τατσόπουλο (κοινοβουλευτικό στέλεχος σήμερα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), ότι οι Έλληνες και οι Τούρκοι ζούσαν αρμονικά χωρίς να υπάρχει η σχέση δυνάστη - δυναστευόμενου. «Όλα κυλούσαν ήρεμα» μας είπαν «μέχρι τα Ορλοφικά που αποτέλεσαν το έναυσμα του ένοπλου αγώνα». Ακούσαμε ότι «τα κίνητρα της εξέγερσης των Ελλήνων ήταν τα τσιφλίκια των Τούρκων και η φιλοδοξία των Ελλήνων για απόκτηση γης». Αποκρύπτοντας την πραγματικότητα μας είπαν ότι «οι Τούρκοι σφαγιάσθηκαν και δολοφονήθηκαν από τους Έλληνες που μπήκαν στην Τρίπολη αποφασισμένοι για σφαγή και αιματοχυσία». Μας ενημέρωσαν ότι οι Ιερολοχίτες «έπεσαν νεκροί» από τους Τούρκους, αποκρύπτοντας ταυτόχρονα τον αποκεφαλισμό των νεαρών αιχμαλώτων Ιερολοχιτών στην Κων/πολη. Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν ότι οι Έλληνες εμφανίστηκαν σαν ένα συνονθύλευμα λαών, φυλών και πληθυσμιακών ομάδων, ενισχύοντας έτσι την ανθελληνική προπαγάνδα.
Είναι πολύ λυπηρό, λοιπόν και ταυτόχρονα εξόχως ανησυχητικό, όταν οι γειτονικοί μας λαοί (Σκοπιανοί, Βούλγαροι, Τούρκοι) κατασκευάζουν πλαστά εθνικά διαβατήρια, ορισμένοι κάτοικοι της χώρας αυτής να προσπαθούν ν' αλλοιώσουν και ν' αποκρύψουν το αδιαμφισβήτητο ιστορικό και πολιτισμικό μας παρελθόν.
Αλλά και το επίσημο κράτος, μόλις πρόσφατα επιδίωξε να προβεί σε νέες παραχωρήσεις στους Τούρκους, οι οποίες, ενώ βραχυπρόθεσμα ευνοούν την προσπάθεια του τουρκικού επεκτατισμού να ποδηγετήσει τη Θράκη (αφού είναι γνωστό ότι το τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή έχει υπερβεί τα όρια των διπλωματικών του ευθυνών και λειτουργεί ως άτυπο υπουργείο Θράκης), μακροπρόθεσμα υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσουν στη γκριζοποίηση και διχοτόμηση της περιοχής. Συγκεκριμένα, το Υπουργείο Παιδείας, με Υπουργό την κα Α. Διαμαντοπούλου, κοινοποίησε στις 23/3/2010 Πρόσκληση προς τα Α.Ε.Ι. της χώρας στα πλαίσια της Πράξης «Εκπαίδευση των παιδιών της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη». Στις ενότητες της εν λόγω Πρόσκλησης αναφέρεται μεταξύ άλλων: «.Μελέτη με αντικείμενο την εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας.στα δημοτικά σχολεία της Θράκης.υλοποίηση του μέτρου εισαγωγής της διδασκαλίας της τουρκικής στα δημόσια σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας. Επεξεργασία αναλυτικού προγράμματος για την τουρκική γλώσσα.Διαμόρφωση προτάσεων για τα εκπαιδευτικά υλικά και βιβλία διδασκαλίας της τουρκικής στα δημόσια σχολεία.».
Παράλληλα το ίδιο πρόγραμμα προωθεί τα δίγλωσσα νηπιαγωγεία, έτσι ώστε η τουρκοποίηση όλων των μουσουλμάνων της Θράκης , συμπεριλαμβανομένων των Τσιγγάνων και των Πομάκων (που αποτελούν περίπου τα 2/3 της μουσουλμανικής μειονότητας) , ν' αρχίζει, με χρήματα μάλιστα του ελληνικού λαού, από τη νηπιακή ηλικία. Το πιο τραγικό όλων είναι το ακόλουθο απόσπασμα από την υπ' όψιν πρόσκληση: «.Το περιεχόμενο της επιμόρφωσης θα είναι: Νέες παιδαγωγικές μέθοδοι, διαφοροποιημένη παιδαγωγική.διδασκαλία της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας».
Τα σχόλια δικά σας.
Αφορμή για το άρθρο αυτό έδωσε η αναφορά ενός ατόμου με το ψευδώνυμο «Θερσίτης» (προφανώς χωρίς πρεβεζάνικες ρίζες), που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο με τίτλο «Μερικές σκέψεις για τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Πρέβεζας».
Ο «Θερσίτης», αναφερόμενος στην ομιλία του Συρρακιώτη καθηγητή κ. Αυδίκου, τονίζει: «Πρεβεζάνος δεν είναι μόνο ο Έλληνας ντόπιος αλλά όλοι οι κάτοικοι της Πρέβεζας που κατά καιρούς πέρασαν από την Πρέβεζα, μουσουλμάνοι, Εβραίοι, καθολικοί» και μας προτρέπει «ν' αναζητήσουμε τους απογόνους τους σε μια προσπάθεια αλληλοκατανόησης (sic) και τουριστικής προβολής της πόλης μας»(!). Θα σημειώσω ότι στους τουρκοπρεβεζάνους, εβραιοπρεβεζάνους, γάλλοπρεβεζάνους και βενετοπρεβεζάνους παρέλειψε να προσθέσει και τους γερμανοπρεβεζάνους και ιταλοπρεβεζάνους, που «πέρασαν και αυτοί (πρόσφατα) από την Πρέβεζα». Όμως, όλοι οι αναφερόμενοι πέρασαν από την Πρέβεζα και την κατοίκισαν, άλλοι για μικρά χρονικά διαστήματα και άλλοι για πολύ μεγαλύτερα, ως κατακτητές (εκτός από τους Εβραίους για τους οποίους ο Η. Βασιλάς τεκμηριωμένα μας πληροφορεί ότι ήρθαν στην Πρέβεζα «απ' ευθείας από τα λείψανα της Νικοπόλεως») και το σπουδαιότερο δεν ήταν Έλληνες. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον «Θερσίτη», εκτός από τους ντόπιους Έλληνες, τους ελληνοπρεβεζάνους, έχουμε και τους τουρκοπρεβεζάνους, εβραιοπρεβεζάνους, κλπ. Επιβεβαιώνεται έτσι περίτρανα ο ανθελληνικός ισχυρισμός των ποικίλων ψευτοδιανοούμενων - ψευτοπροοδευτικών που θέλουν τους Έλληνες ένα συνονθύλευμα λαών.
Υπενθυμίζεται ότι το Ελληνικόν κατά τον Ηρόδοτο, ορίζεται ως «το όμαιμον, ομόγλωσσον, ομόθρησκον και ομότροπον», δηλαδή Έλληνες είναι αυτοί που έχουν κοινή καταγωγή, κοινή γλώσσα (την Ελληνική), κοινή θρησκεία και τον ίδιο τρόπο (στάση) ζωής. Άλλωστε ο Ισοκράτης υπερηφανεύονταν , επειδή «ταύτην γαρ (γαία) οικούμεν, ουχ ετέρους εκβαλόντες, ουδ' ερήμην καταλαβόντες.».
Και συνεχίζει ο Θερσίτης: «Τι θα βλέπουν οι τουρκοπρεβεζάνοι, οι πρεβεζανοεβραίοι ή οι άλλοι ευρωπαίοι τουρίστες; Το μνημείο που στήθηκε μπροστά στο Δημαρχείο με το χαλασμό της Πρέβεζας, τα χαντζάρια και τα κομμένα κεφάλια των Πρεβεζάνων; Εκατό χρόνια μετά συμβάλει αυτό στην αλληλοκατανόηση των λαών; ή συντηρεί το μίσος; Έτσι γίνεται στη Σουηδία; Ναι στη μνήμη αλλά πρέπει να είμαστε προσηλωμένοι στο μέλλον, στη συναδέλφωση και τη συνεργασία των λαών. Πρέπει άμεσα να αποσυρθεί η μια τουλάχιστον πλάκα με αυτό το θέμα και να πάει στο υπό δημιουργία Πρεβεζάνικο Μουσείο με άλλα εκθέματα. Γιατί αν δεν αποσυρθεί κινδυνεύει να γίνει μνημείο κατάθεσης στεφάνων της Χρυσής Αυγής»!!
Θα αναφερθώ σύντομα στο «Χαλασμό της Πρέβεζας», επειδή μερικοί ίσως δεν έχουν αντιληφθεί ότι πρόκειται για ολοκαύτωμα των κατοίκων (Πρεβεζάνων) μιας ολόκληρης πόλεως από τους Τούρκους και για ολοσχερή καταστροφή της πόλεως. Ας σημειωθεί ότι το τραγικό αυτό γεγονός όχι μόνο δεν έχει καταλάβει στην Ελληνική Ιστορία αλλά και στα βιβλία Ιστορίας των σχολείων μας τη θέση που του αρμόζει, αλλά τουναντίον φαίνεται πως έχει αγνοηθεί. Με μια απλή αναφορά σε ορισμένα ιστορικά κείμενα δεν αναδεικνύεται το μέγεθος και η έκταση των φρικαλεοτήτων των Τούρκων.
Μετά τη μάχη της Νικοπόλεως (12 Οκτωβρίου 1798), δύναμις 7.000 τουρκαλβανών εισήλθε στην Πρέβεζα. Η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες, στη λεηλασία και στο πλιάτσικο. Οι κατοικίες των Πρεβεζάνων κάηκαν και μαζί τους πυρπολήθηκαν και οι ναοί της πόλεως. Οι άμαχοι που δεν πρόλαβαν να φύγουν σφαγιάσθηκαν ανηλεώς, ενώ οι προεστοί της πόλεως αποκεφαλίσθηκαν στην παραλία της Πρέβεζας και οι οικογένειές τους επνίγησαν. Μερικές εκατοντάδες (200 ή 400) πολιτοφύλακες που είχαν καταφύγει στο Άκτιο (όσοι απέμειναν από τη μάχη της Νικοπόλεως) παρασύρθηκαν με δόλο στη Σαλαόρα, όπου αποκεφαλίσθηκαν. Λέγεται μάλιστα ότι ο πρώτος δήμιος πέθανε λόγω ανακοπής από υπερκόπωση για ν' αντικατασταθεί λίγες ώρες μετά. Ο Αλή Πασάς διέταξε τους αιχμαλώτους Γάλλους στρατιώτες να ξεγδάρουν τις κομμένες κεφαλές των Γάλλων στρατιωτών και των Πρεβεζάνων πολιτοφυλάκων, τις οποίες οι αιχμάλωτοι Γάλλοι έφεραν επί κοντών κατά τη μεγαλειώδη επιστροφή του Αλή Πασά στα Ιωάννινα υπό τις ζητωκραυγές και τους αλαλαγμούς των τουρκαλβανών.
Ο «Χαλασμός της Πρέβεζας» αναφέρεται στο διήμερο 13 και 14 Οκτωβρίου 1798, ένα διήμερο απερίγραπτης φρίκης. Από τους 14.000 κατοίκους της Πρέβεζας την εποχή εκείνη, 8.000 είτε σφαγιάσθηκαν είτε εστάλησαν ως δούλοι στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, με αποτέλεσμα την πλήρη ερήμωση της πόλεως και τον εποικισμό της από τουρκαλβανούς.
«Τι θα βλέπουν», μας λέει ο Θερσίτης, «οι τουρκοπρεβεζάνοι και οι τουρκοεβραίοι ή άλλοι ευρωπαίοι τουρίστες; Το μνημείο που στήθηκε για το χαλασμό της Πρέβεζας, τα χαντζάρια και τα κομμένα κεφάλια των Πρεβεζάνων;». Χρειάζεται μεγάλο θράσος να απεμπολείς την Ιστορία σου χάριν.του συναλλάγματος που θα φέρουν στην Πρέβεζα οι .τουρκοπρεβεζάνοι και οι .εβραιοπρεβεζάνοι τουρίστες και να το δηλώνεις δημόσια. Τουλάχιστον λίγος σεβασμός προς τα θύματα της μεγάλης σφαγής!!
Συμβάλλει το μνημείο, διερωτάται ο «Θερσίτης», στην αλληλοκατανόηση των λαών; Από πότε, όμως, η απόκρυψη ενός ιστορικού γεγονότος και μάλιστα τέτοιου μεγέθους, όπως ο «Χαλασμός της Πρέβεζας», θεωρείται μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης και ανάπτυξης των σχέσεων μεταξύ δύο λαών; Να βγάλουμε την πλάκα, που αναφέρεται στο «Χαλασμό της Πρέβεζας», προτρέπει ο Θερσίτης, λες και οι Τούρκοι δεν έσφαξαν τους Πρέβεζάνους , λες και βρίσκονταν σε αυτοάμυνα και αναγκάσθηκαν να προσφύγουν στην προσφιλή τους μέθοδο της σφαγής και του αποκεφαλισμού. Να βγάλουμε την πλάκα για να μην πληροφορούνται οι νέοι της Πρέβεζας ποιοι αφάνισαν σφάζοντας σαν πρόβατα μια ολόκληρη γενεά Πρεβεζάνων, ποιοι ερήμωσαν, λεηλάτησαν και πυρπόλησαν την πόλη. Έχουμε το δικαίωμα απόκρυψης της ιστορικής αλήθειας και αποπροσανατολισμού των μελλοντικών γενεών;
Προκαλεί η αναφορά του «Θερσίτη» ότι «αν δεν αποσυρθεί η πλάκα, τότε κινδυνεύει να γίνει μνημείο κατάθεσης στεφάνων της Χρυσής Αυγής», αναγνωρίζοντας έτσι έμμεσα ότι μόνο η Χρυσή Αυγή έχει ιστορική μνήμη και εθνική συνείδηση. Προφανώς ο «Θερσίτης» πιστεύει ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων έχει τις ίδιες με αυτόν επικίνδυνες αντιλήψεις.
Ελπίζω ότι ο «Θερσίτης» θα έχει και το ανάλογο θάρρος να αποκαλύψει το όνομά του.
Η Πρέβεζα είναι μικρή και όλοι σχεδόν γνωριζόμαστε.
Το όνομά μας ταυτίζεται με την προσωπική μας ιστορία που αντικατοπτρίζει τις σκέψεις και τις αντιλήψεις μας.
Η απόδημη Πρεβεζάνα κα Ελένη Τζίμα, που «ζει πολλά χρόνια έξω και επισκέπτεται την πατρίδα της κάθε χρόνο και την σκέπτεται κάθε μέρα», έδωσε απάντηση στα σχόλια του «Θερσίτη», που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, απάντηση συναισθηματικά φορτισμένη, που ξεχειλίζει από θυμό και αγανάκτηση. Μεταξύ άλλων αναφέρει: «.η ελληνική Ιστορία είναι πολύ ιερή και δεν πουλιέται για τουριστικό εισόδημα στους ορκισμένους εχθρούς της Ελλάδας.», «.η τελευταία μου έγνοια θα ήταν να νερώσω μέχρι αηδίας το ελληνικό κρασί για να το κάνω πιο ελκυστικό στον Τούρκο και στον Εβραίο, μπας και κατέβουν σαν τουρίστες στην Πρέβεζα και αφήσουν κανένα φράγκο».
Συμφωνώ με την κα Τζίμα ότι αυτό θα ήταν η τελευταία έγνοια. Ο «Θερσίτης» όπως και κάθε πολίτης, που είδε από κοντά το μνημείο και ενδιαφέρεται για την Πρέβεζα, μπορεί ασφαλώς να διατυπώσει προφορικά ή γραπτά την άποψή του ή τους προβληματισμούς του. Προσωπικά, δεν γνωρίζω τις εντυπώσεις που θα μου προκαλέσει, όταν με την πρώτη ευκαιρία το επισκεφθώ, έχοντας υπ' όψιν ότι το μνημείο αυτό τοποθετήθηκε για να εκφράσει δύο γεγονότα μεγάλου μεγέθους, ίσως τα πιο σημαντικά, που σημάδεψαν ανεξίτηλα την ιστορία της Πρέβεζας. Όμως θεωρώ απαράδεκτο να διατυπώνονται σχόλια, όπως αυτά του Θερσίτη, με τα οποία προτείνεται η «απόκρυψη» του μνημείου για να μη το δουν οι.Τούρκοι και οι Εβραίοι τουρίστες!!
Σημείωση: Σε σχετική δημοσκόπηση που διενήργησε μέσω της ιστοσελίδας του ο φίλος Γιάννης Ρέντζος «Για το νέο μνημείο μπροστά στο Δημαρχείο», έθεσε μεταξύ άλλων και το ερώτημα αν αυτό «είναι έντονα τουρκοφαγικό».
Ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι τι εννοεί ο φίλος Γιάννης. Τουρκοφάγος είναι αυτός που εξολοθρεύει τους Τούρκους, όπως ο «Νικηταράς ο Τουρκοφάγος». Μήπως, όμως, από λάθος, αντί «έντονα τουρκοφαγικό» ήθελε να γράψει «έντονα ελληνοφαγικό», επειδή μόνο οι Έλληνες (και όχι οι Τούρκοι) όχι απλά εξοντώθηκαν αλλά σφαγιάσθηκαν και αποκεφαλίσθηκαν από τους Τούρκους; Αλά και πάλι πως μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει ή ν' αποδώσει το γεγονός της σφαγής ενός ολόκληρου πληθυσμού για το οποίο, όπως ειπώθηκε, ο όρος γενοκτονία ωχριά μπροστά στις βιαιότητες και στα φρικαλέα εγκλήματα των Τούρκων; Θεωρώ ότι προσβάλλουμε τους οικτρά δολοφονημένους Πρεβεζάνους προγόνους μας, διερωτώμενοι, σήμερα, αν σφαγιάσθηκαν περισσότερο ή λιγότερο έντονα.
Μήπως, όμως, ο φίλος Γιάννης εννοεί ότι το μνημείο διεγείρει αισθήματα αγανάκτησης και μίσους εναντίον των Τούρκων για τα εγκλήματά τους; Στην περίπτωση αυτή το θέμα είναι αν το μνημείο αποδίδει πιστά ή διαστρεβλώνει την ιστορική πραγματικότητα. Αν συμβαίνει το πρώτο, τότε, δεν έχουμε το δικαίωμα να αλλοιώσουμε την ιστορία μας, στα πλαίσια μιας απαράδεκτης γενικότερης προσπάθειας που καταβάλλεται, προκειμένου να μας πείσουν για τις καλές προθέσεις των Τούρκων γειτόνων μας και να συμπαθήσουμε τους κατακτητές, τους βιαστές, τους βασανιστές και τους σφαγείς του Ελληνισμού.
Με την ευκαιρία, παραθέτω σχετικό απόσπασμα από το μακροσκελές επικό ποίημα «Αληπασάς», του τουρκαλβανού Χατζή Σεχρέτη, όπως αναφέρεται στα «ΑΠΑΝΤΑ» του Η. Βασιλά.
«Ως τόσος θρήνος γίνηκε εκείνην την ημέρα,
π' ο κόσμος αλησμόνησε και μάνα και πατέρα.
Μανάδες με μικρά παιδιά κι' αυταίς αλησμονούσαν ,
ώραν την ώραν η έρημαις τον χάρον καρτερούσαν.
Και τα μαξούμικα παιδιά, πούχαν 'ς τα γόνατά τους,
μανάδες δεν εγνώρισαν να πιούνε τα βυζιά τους.
Ο,τ' έκαμε 'ς την Πρέβεζα κανείς δεν το 'χει κάμει,
που πέφτει μεσ' την θάλασσαν το αίμα σαν ποτάμι.
Αλήπασάς επρόσταξε τους σκλάβους να τους πιάκη,
'ς την Πρέβεζαν γυρίζουνε σοκάκι το σοκάκι.
Βάϊ, βάϊ, καϋμένη Πρέβεζα, πως ήσουν παινεμένη,
Και τώρα καταντήθηκες 'ς τα αίματα πνιγμένη!»
Μιχαήλ Γ. Λουκάς
Ενστάσεις. Μερικές σκέψεις για τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Πρέβεζας
http://livieratos.wordpress.com/2012/10/28/507/
Τέλειωσαν και ο εορτασμοί για τα100 χρόνια ελευθερίας μας από τους Τούρκους.
Άλλες εκδηλώσεις είχαν επιτυχία άλλες όχι. Κυρίως ο κόσμος συμμετείχε μαζικά όταν οι συντελεστές των εκδηλώσεων ήταν ντόπιοι . Γέμισε το πολιτιστικό κέντρο από παλιούς Πρεβεζάνους στο γεμάτο συναίσθημα φιλμάκι του Γ.Νικολαίδη για τις Πρεβεζάνικες καντάδες αν και ο κεντρικός ομιλητής ξέχασε αρκετούς από τους κανταδόρους , αφού δεν είχε άμεση γνώση της εποχής εκείνης.
Αξιολογότατη η θεατρική παράσταση από ερασιτέχνες ηθοποιούς που ανέβηκε με σκηνοθεσία Κ. Καζούκα "Το τίμημα" , Άρεσε και συγκίνησε το πρεβεζάνικο κοινό
Συγκλονιστική -σαν φτασμένη ηθοποιός-μας καθήλωσε η εκπαιδευτικός Σταυρούλα Καραγιάννη , αλλά δεν έχω λόγια για τον πληθωρικό Βαγγέλη Σοπικιωτη που με την Στανισλαυσκική ερμηνεία του μας εντυπωσίασε .Επίσης μας άγγιξε η γεμάτη ευαισθησία ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Δήμητρας Δρόσου. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ και στους άλλους ηθοποιούς.
Μερικά λαθάκια και υπερβολές όπως τα προπαγανδιστικά τσιτάτα στο σενάριο πέρασαν απαρατήρητα. Ο βουλευτής Χούτας , διατέλεσε βουλευτής στην Αιτωλοακαρνανία το 1946 και όχι στην Πρέβεζα και πολύ μετα από το λαθρεμπόριο του τσιγαρόχαρτου που άκμασε το 1930.Στην Πρέβεζα βουλευτής ήταν τότε ο Χαβίνης ,δεξί χέρι του Βενιζέλου.
Επίσης τα κλωστήρια του Μύτικα που ήθελε να δουλέψει η πρωταγωνίστρια ιδρύθηκαν πολύ μετά , επί δικτατορίας. Πιθανώς ο σκηνοθέτης ήθελε να δώσει μια διαχρονικότητα στο έργο.
Κατατοπιστική η ομιλία του λαογράφου Συρρακιώτη καθηγητή Πανεπιστήμιου κ.Αυδίκου Έκανε μια ιστορική διαδρομή και αναφέρθηκε στους παράγοντες που συνετέλεσαν για να γίνει αναίμακτη η παράδοση της πόλης στον Ελληνικό στρατό. Κυρίως εστίασε στις ανταποκρίσεις Λευκαδίτικης εφημερίδας και λιγότερο στην άμεση μαρτυρία του Ρώσου Πρέσβη κ .Σκέφερη. Μας έδωσε άγνωστα στοιχεία όπως το γεγονός ότι ο Χαλίλ Εφένδης, δήμαρχος της Πρέβεζας ανήκε στο σύνδεσμο των Νεότουρκων οι όποιοι είχαν αποφασίσει να τελειώσουν με την Οθωμανική αυτοκρατορία και να περιορισθούν στο εθνικό κράτος. Έτσι μαζί Έλληνες και Τούρκοι δημογέροντες έπεισαν τον στρατιωτικό διοικητή να μην αντισταθεί, παρόλο που η Πρέβεζα ήταν οχυρωμένη σαν αστακός.
Επεσήμανε το γεγονός ότι ο ελληνικός πληθυσμός διεφύλαξε τους μουσουλμάνους Τουρκους και αλβανους συμπολιτες τους και ανεδειξε την έννοια του Πρεβεζάνου ως διαπολιτισμικού στοιχείου . Πρεβεζάνος δεν είναι μόνο ο Έλληνας ντόπιος αλλά όλοι οι κάτοικοι της Πρέβεζας που κατά καιρούς πέρασαν από την Πρέβεζα, μουσουλμάνοι ,εβραίοι, καθολικοί και μας προέτρεψε να αναζητήσουμε τους απογόνους τους σε μια προσπάθεια αλληλοκατανόησης αλλά και τουριστικής προβολής της πόλης μας.
Αλλά πως μπορεί να γίνει αυτό, τι θα βλέπουν οι Τουρκοπρεβεζάνοι, οι Πρεβεζανοεβραίοι η και άλλοι Ευρωπαίοι τουρίστες Το μνημείο που στήθηκε μπροστά στο δημαρχείο με το χαλασμό της Πρέβεζας ,τα χαντζάρια και τα κομμένα κεφάλια των Πρεβεζάνων; Εκατό χρόνια μετα συμβάλει αυτό στην αλληλοκατανόηση των λαών; η συντηρεί το μίσος; Έτσι γίνεται στη Σουηδία; Ναι στη μνήμη αλλά πρέπει να είμαστε προσηλωμένοι στο μέλλον, στη συναδέλφωση και τη συνεργασία των λαών. Πρέπει άμεσα να αποσυρθεί η μια τουλάχιστον πλάκα με αυτό το θέμα και να πάει στο υπό δημιουργία Πρεβεζάνικο μουσείο με άλλα ιστορικά εκθέματα. Γιατί αν δεν αποσυρθεί κινδυνεύει να γίνει μνημείο κατάθεσης στεφάνων της χρυσής αυγής. Και επιτέλους ας δημιουργηθεί μια επιτροπή με πνευματικούς ανθρώπους να εγκρίνει το περιεχόμενο και να αποφασίζει που πρέπει να στήνεται ένα μνημείο.
Έτσι κάπως βίωσα τους πανηγυρισμούς για την απελευθέρωση της Πρέβεζας. Θα μου πείτε πολλές οι παρατηρήσεις και τα παράπονα Αλλά τι Θερσίτης θα ήμουν αν ανατρέξετε στον χαρακτήρα του κατά τον Τρωικό πόλεμο.
Ο ΘΕΡΣΙΤΗΣ
ΠΗΓΗ: www.romiazirou.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου